De laatste loodjes

Daar zijn we weer, heden vanuit Bielle een idyllisch Frans bergdorp in de Pyreneeën. Voordat we terug komen op de heroïsche beklimmen eerste even een overzicht van de Tour de Surf. Sinds onze laatste blog zijn we begonnen aan de zogenaamde Tour de Surf. Allereerst kwamen we aan op de zandduin in Carcans Plage waar niemand onze plek eigenlijk precies wist en er  eigenlijk ook niet echt plekken waren. Eind goed al goed stonden alle tenten op de zandvlakten en begaf het peloton zich richting het strand. Wouter (W.) en Rintje waagde zich met een plank de zee in waar de rest van de groep toch koos voor rusten op het strand. In de avond naar het eens zo rustieke dorpscentrum van Carcans waar een heus poppodium met dito franse artiesten was herrezen, dit tot grote vreugde van de Franse jeugd (jonger dan 16 jr) en enkele tourgangers. De dag erop werd verder afgedaald naar Mimizan. Wat een heerlijke etappe langs het strand moest worden veranderde snel in een kleinschalige hel. Het fietspad was in het bos en bestond uit niet meer dan wat verrotte betonplaten, met uitstekende ijzeren harnas, en zandpaden. Het resultaat was 6 maal lek in een uur en na 2 uur fietsen 10km op de teller, dit zou een voorbode zijn van een lange warme etappe. Via omwegen, late lunch en zoektocht werd uiteindelijk na een uur of negen de camping bereken in Mimizan Lac, het meer waar zo later bleek toch niet ingezwommen mocht worden. Erik en Josh hadden. hoe toepasselijk, een heerlijke cocktailavond neergezet. Goede aanleiding om de enorme voorraad RED BULL te laten slinken en ons wat energie in te drinken voor de 'lange' nacht. In de avond vertrok een groot deel richting Mimizan Plage, dit via 1 van de 2 taxi's in het uitgebreide taxi netwerk. Het werd een gekke avond waar de foto's wellicht meer zeggen dan 1000 woorden. De volgende dag was een rustdag welke genoten werd aan het strand van Mimizan. Het surfersgilde verkoos wederom de plank maar werd door hoge golven en gevaarlijke stroming de zee weer uitgejaagd. De groep flaneerde over de Mimizanese boulevard, lag op het heerlijke strand of streden tegen elkaar in een pot beachvolleybal. Na een goed extern diner ging iedereen op tijd naar bed, immers de Pyereneeen stonden voor de deur. De volgende morgen fietsten we richting Saint Sever aan de voet van de Pyreneeen, de locale eigenaar was zo blij dat er naast een welkomstbord voor ons een heuze koelwagen was opgesteld. Later kwamen hier nog de stoelen en tafels bij, we aten voor het eerst in 2,5 week weer is aan een tafel, en als bekroning nog 2 sfeer bouwlampen om de boel nog eens goed in de spotlights te zetten.
De etappe daarna stond volledig in het teken van de Pyreneeen. In het begin van de rit was er nog niets aan de hand, tot dat er in de verte iets werd gespot. De besneeuwde toppen van de pyreneeen doemden voor ons op en het peleton viel stil. Zinnen als: "Ze zijn toch wel hoog" en "Moeten we daar overheen?" was het enige wat er nog uit kwam. Na 100 km kwamen we aan in Lourdes, het voorportaal van het gebergte. De bidons werden gevuld met het heilige water, en vol goede moed reden we - al pelgrims en rollators ontwijkend - verder naar Argeles - Gazont. Hier zou onze camping ergens moet zitten. Ralf had de groep wel medegedeeld dat er "Misschien eventueel nog een klein stukje vals plat richting de camping" in zou zitten. Dit bleek bij aankomst een zeer pittig colletje te zijn met een gemiddeld stijgingspercentage van een goede 7 procent. Dit heeft naast veel frustratie en woordenwisselingen met Ralf niet veel opgeleverd. Wel een mooie camping trouwens, met uitzicht over een stuwmeer en de bergen. Echter bereikte een klein groepje renners deze camping een paar uur later, dankzij een overmoedigheid  die resulteerde in de beklimming van de Hautacam. Met 100 km in de benen en geen bergervaring zat de moed er nog goed in. We zouden dat bergje wel eens even op fietsen. Nu kennen we een probleem uit het verleden dat de route niet altijd even duidelijk is, en zo ook konden we de voet van de Hautacam niet in een keer vinden. Na 140 kilometer begonnen we eindelijk aan de klim. Het werd een titanenstrijd tussen Jan-Willem, Rintje en Thomas (ook wel bekend als Gesink). Gesink werd al snel getroffen door de welbekende hongerklop, en was gezien. Jan-Willem wist als eerste de top te bereiken, vlak voor Rintje. Gesink wist als derde alsnog de top te bereiken, al was de beste man zo vermoeid dat hij kaboutertjes claimde te zien. Roeland was winnaar van de amateurklasse.
Dit alles was echter maar een voorproefje op de volgende dag; De Tourmalet stond op het programma. De berg waar Schleck en Contador een paar weken daarvoor nog een heldenstrijd hebben geleverd, zou vandaag getrotseerd worden door nét iets te dikke studenten die - in de meeste gevallen - hun eerste weken op een fiets had doorgebracht. Vanaf de camping moest er nog 18 kilometer naar de voet van de Tourmalet gefietst worden, en dan zou het echt beginnen. Leuk detail, deze 18 kilometer was al een klim van 3 å 4 procent, wat vele van ons niet wisten. Twee van onze kameraden hebben daarom ook al voor het begin van de daadwerkelijke Tourmalet al de spreekwoordelijke pijp aan Maarten moeten geven.
De rest begon vol goede moed, en zodoende finishten 25 man én vrouw bovenop de Tourmalet. Voor de geïnteresseerden onder ons hier de top tien:

1. Jan-Willem
2. Gesink (Thomas)
3. Rintje
4. Ruben
5. Jasper
6. Roeland
7. Enrico
8. Michael C.
9. Josh
10. Bram

Vrouwenklassement:

1. Leonie
2. Eline
3. Gianne
4. Karlijn
5. Katja

11 en hoger: Wouter T., Steven, Tjarco, Sam, Erik, Michael H, Ralf,  Maarten, Maurits, Bastiaan

Op moment van schrijven klinkt links van mij een heerlijke cd met franse chansons uit de jaren '50. Het gehele tafereel is iets waar Mart Smeets trots op zou zijn: Hendt en Berend hebben een wijnproeverij georganiseerd, en de tafel staat vol met heerlijke wijnen, worst en franse kazen. Je zou het op z'n zachts gezegd idyllisch kunnen noemen.
Morgen is de laatste etappe van belang: 110 kilometer dwars door de Pyreneeën, om na de Col de Portalet onze tent op Spaanse bodem te kunnen opzetten.
Het eind is in zicht, we kunnen Barcelona bijna zien, en de tapas en tieners aan de costa al bijna ruiken.

Adios!